Fark ettiyseniz hayatımızda hep 'yapmadığımız , yapamadığımız, söyleyemediğimiz, gidemediğimiz, beceremediğimiz, olduramadığımız,' şeylerin acısını, pişmanlığını seneler geçse bile daha net hatırlıyor ve unutamıyoruz. Bizi mutlu eden şeyleri hatırlamaktan daha çok, acı çektiren olayları hatırlamayı yeğliyoruz. Beyin bize eksik kalan şeylerin bir an önce tamamlanması sinyalini veriyor sanki.

 

Mesela yemeğe koyduğumuz malzemeleri saymayız da, unuttuğumuz tuzunu hatırlarız hemen. Ya da birisi seni zamanında çok sevmiştir, çok güzel sözler de söylemiştir. Ama gider en çok hatırladığımız şey, 'bizi üzdüğü, kırdığı zamanlar' olur... Diyeceğim şu ki,

Zaman geçip gidiyor, geriye dönme şansımız yok, bugün varsak ve eksik kalan bir şeyler varsa hâlâ hayatımızda gelin onu tamamlamaya niyet edelim.

 

Sevdiğinizi söyleyebilirsiniz mesela, ya da kırgın olduğunuz birini arayabilirsiniz, küs olduğunuzla barışabilirsiniz, hataları affedebilirsiniz... Tövbe edebilirsiniz, namaza yeniden aşkla başlayabilirsiniz... 

 

Yapmadığınız ama yapmayı çok istediğiniz şeylere bugün neden bir şans vermiyorsunuz? Sen bir şansı hak etmiyor musun? Kendini önemsemiyor musun? Tekrar sevebilirsiniz, tekrar okuyabilirsiniz, tekrar bir şeylere, yeniden, daha kuvvetli, sağlam adımlarla ilerleyebilirsiniz.

 

Çünkü yarım kalmışlık hissi, insanı bir ömür acıtır bir yerlerden. Ya arada vurur ağrısı, ya hiç geçmez. Ukte kalmasın içimizde bazı şeyler diye, gelin Zeigarnik etkisini yıkalım. Yapıcı olarak yıkmaktan bahsediyorum. Yıkıcı olarak değil. Bence siz beni anladınız. Anladıysanız şayet, alın elinize kalemi ve defterinizi, yazın... Ne eksik hayatımda, neye geç kaldım, ne yapabilirim, neleri değiştirebilirim? Bir yerden başlamak gerek,durmak ve umutsuzluğa kapılmak bize hiç yakışmaz. ♥️